Πέζαρος

Επώνυμο 2 Θεσσαλών λογίων. 1. Αλέξανδρος (1797 – 1868). Γιος του προηγούμενου. Το 1817 πήγε στη Σμύρνη, όπου και τελείωσε το εκεί γυμνάσιο. Ύστερα από πρόσκληση της ελληνικής Κοινότητας του Ταϊγανιού (Ταγκανρόγκ) της Ρωσίας, πήγε εκεί ως δάσκαλος στα σχολεία των ομογενών. Αργότερα γύρισε στην Ελλάδα και δίδαξε στην Ερμούπολη της Σύρου, στα Τρίκαλα (1833-57) και τέλος στις Μηλιές του Πηλίου. Yπήρξε ένας από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους της νεότερης ελληνικής παιδείας και η συμβολή του στη βελτίωσή της θεωρείται σημαντική. 2. Ιωάννης (Τίρναβος περ. 1750 – 1806). Κληρικός και δάσκαλος. Μετά τις σπουδές του στα Γιάννενα, κοντά στον Κοσμά Μπαλάνο, και στην Αθωνιάδα, δίδαξε αρχικά στα σχολεία της Τσαρίτσανης και του Λιβαδιού. Από το 1782 έως το θάνατό του ήταν σχολάρχης στο σχολείο του Τίρναβου, το οποίο, χάρη στις διδακτικές ικανότητες και στις πρωτότυπες μεθόδους του Π., συγκέντρωσε πολλούς μαθητές. Ακέραιος στον χαρακτήρα, δεινός γνώστης της ελληνικής, καυστικός όταν ειρωνευόταν τους φανατικούς και μισαλλόδοξους, ανήσυχος πάντοτε όσον αφορά στην ενημέρωση για τις ιδέες και τα γεγονότα που συντάραζαν τότε την Ευρώπη, ήταν μια μορφή φωτισμένου κληρικού. «Σωκράτη» τον αποκαλεί ο μαθητής του Κούμας, ο οποίος προσθέτει ότι, «αν ο Π. είχε τα μέσα να σπουδάσει στην Ευρώπη, θα ξεπερνούσε τον Ευγένιο Βούλγαρη». Συγγράμματα δεν άφησε, σώζονται όμως μερικοί λόγοι του και αρκετές επιστολές του, που θεωρούντο υπόδειγμα ύφους και γλαρυφόροτητας στα χρόνια του.